Het is vandaag 30 juli en we zijn in Tracy Harbor op Broughton Island .
Sind de 18e is er , afgezien van veel dagen motoren , niet veel gebeurd
Het verhaal van de 18e juli dat we aan vrienden stuurden als rondzend mail staat hier onder.
19 juli arriveerden we in Prince Rupert en meerden af in de Prince Rupert Rowing and Yacht Club Marina. Via een telefoon nummer checkten we in voor Canada ..erg gemakkelijk. .We gebruiken de volgende ochtend om wat inkopen te doen en vertrekken snel, op weg naar Pillsbury Cove ( ankerplaats tegenover de stad), Lowe Inlet, Bottleneck Inlet , Discovery Cove , Green Island Anchorage, aan het eind van de Fitz Hugh Sound, en naar Miles Inlet aan het begin van de Queen Charlotte Strait. Vandaag zijn vandaar in een ruk naar Tracy Harbour gegaan.Deze ligt in de Wells Passage , een uitloper van de Queen Charlotte Strait. Wells Passage geeft toegang tot de Broughton Group , een ongelooflijk mooie en rustige verzameling eilanden ,met ontelbare ankerplaatsen in prachtige baaien. Hier zien we eindelijk weer meerdere zeiljachten ; veelal Amerikanen maar ook Canadezen. De Broughtons zijn een vakantie bestemming bij uitstek.
Ook wij zullen er en aantal dagen doorbrengen.
Over een tijdje zijn we in Port Harvey aan Johnstone Strait.
De 18 juli schreven we vanuit Foggy Bay ,ca 50 mijl ten zuiden van Ketchikan.Het regent al de hele dag ....."Alaska weer" zeggen ze hier.
De voorgaande email stuurden we op de 3e juli uit Petersburg. Voor het verhaal van de trip vanaf Elfin Cove naar Petersburg moet je even het weblog raadplegen. Er gebeurt ook weer niet zoveel !
We vieren "Ïndependence Day" in Petersburg. Een heel feest ... optocht volksspelen zoals eieren gooien tot ze breken, vuurwerk, Log Dancing ( een boomstam in het water waarop je je staande moet houden terwijl de stam ronddraait) en natuurlijk het water in .Het leek ons te koud maar de jeugd is hier meer gehard dan wij.. De optocht duurt niet zo lang ;het is maar 1 ( hoofd )straat . Twee keer rond in een uur en klaar is kees. Maar erg leuk !Net een dorpskermis. Er lag een oude sleepboot in de haven die ter gelegenheid van de 4e juli "öpen huis" hield. Er staat een totaal gerestaureerde , langzaam draaiende Washington Diesel motor in. Voor kenners een juweel ,weegt 16 ton !!Natuurlijk hebben we een bezoekje gebracht.
Van Petersburg zijn we via de Wrangell Narrows naar St John Harbor aan de zuidzijde van Summer Strait gevaren. St John Harbor is een grote baai die aan het einde droogvalt ;we ankerden vlak naast de modderbanken ...... tussen de eilandjes . Een prachtig beschutte plek.
In een dag leggen we de 30 mijl naar Wrangell af. Een vlakke zee en met volop zon.
Weer geen wind om te zeilen ,maar zolangzamerhand raken we gewend aan het hebben van een motorboot, vooral als het stil weer is. Aan boord blijft alles gewoon op z'n plaats liggen....
In Wrangell vinden we een plekje in de vissershaven. De nieuwe marina ligt ver van het dorp en bovendien , de vissershaven is veel leuker en heeft meer sfeer. We bezoeken het "totem paal park" en het museum wat de geschiedenis van het eiland vertelt. Het is een voormalige "Tlingit" nederzetting die in de loop der jaren bezet geweest is door de Russen, Engelsen en later door de Amerikanan , die er ook aardig huisgehouden hebben.
Het ging voornamelijk om het bont van de zeeleeuwen ...toen alles uitgemoord was verdwenen de vreemdelingen weer. Zo is het overigens op veel plaatsen in Alaska gegaan, met name rond de eilanden in de Bering Zee.
De volgende stop is Frosty Bay in de Seward Passage. Van Wrangell varen we door Zimovia Strait naar het zuiden. Frosty Bay is eigenlijk de enige goede ankerplaats tussen Wrangell en Meyers Chuck waar we de volgende dag aankomen. Meyers Chuck ligt aan Clarence strait en is een zeer eenzame nederzetting. Er is geen stroom , winkels of enigszins andere voorzieningen. De bewoners -slechts een 20 tal in de zomer en ca 8 in de winter- verwarmen hun huizen met hout kachels.Sommigen koken op propaangas maar dat moet dan aangevoerd worden uit Ketchikan.
Dat zelfde geldt overigens ook voor meerdere zaken die het leven plezierig maken. De -natuurlijke haven heeft een zgn Public Pontoon waar de bezoekende schepen mogen aanmeren.
Cassy is de "post lady" een woont permanant op het eilandje.Het postkantoor is een houten keetje.Van eerdere bezoekers weten we dat Cassy 's morgens zelfgebakken "cinnamon rolls" verkoop op de pontoon. Ze zijn heerlijk.
Op zaterdag morgen is er "community Breakfast"waar ook de bemanningen van de bezoeken schepen worden uitgenodigd.
Er zijn pannekoeken gebakken. Als we met iedereen kennismaken blijkt al snel dat de nu nog aanwezige huizen voornamelijk zomerverblijven zijn voor goed gesitueerde Amerikanen......die per snelle motorboot of watervliegtuig aankomen.
We hebben moeite om afscheid te nemen en bovendien moeten we nodig olie en filters verwisselen.
Na 3 dagen gaan we op weg naar Ketchikan waar we afmeren in de Thomas Basin.
Hier begint de geschiedenis van Ketchikan. Aan de haven staan de oude huizen, loopt Creek Street met de nu kleine winkeltjes voor toeristen. Vroeger was het de plek waar de vissers ,kooplui ,handwerkslieden en prostituees elkaar ontmoetten..of wel het " Red Light District "
Het voormalige bordeel met aparte deuren voor iedere dame is er nog , al zijn de deuren nu ververveloos , de kamertjes opslagruimte en ziet het er haveloos uit.
Ketchikan is ook een stop voor de cruiseliners die -per schip- zo'n 2500 bezoekers droppen. Soms zijn er 5 schepen op een dag. Het is voor ons te druk en het geeft een hoog "Sijtje Boes" gehalte
met al de souvernirs "Made in China"
We vertrekken na twee dagen en gaan naar Foggy Bay.
Morgen de 19e juli willen we naar Prince Rupert maar we gedenken dat we 50 jaar geleden op het water gingen wonen en dat nu nog doen.
Op het volgende weblog staat dit zelfde verhaal doch dan gelardeerd met een paar foto's
Hartelijke groet
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten