Seward Alaska

Het weer blijft slecht vinden we.Of ..zijn we lui geworden. We varen daarom de 12e augustus naar het noorden met de bedoeling langs de noordzijde van de Gulf over te steken .Volgens het weerburo in Kodiak zou dat een goede optie zijn In de avond/nacht ankeren we in een prachtig beschutte baai in Port Dick ,genaamd Sunday Harbor

De volgende dag regent het pijpestelen…onophoudelijk en gestaag !! Geen van beiden hebben we zin om op te staan en te gaan varen… De volgende dag lijkt het beter en gaan we vroeg op weg. We motoren over een rustige zee langs de prachtige kust met de besneeuwde bergen en enorme gletchters. Via de Nuka Passage en de Mc Arthur Pass nemen we de beschutte “inside “route.Er is geen wind en dus geen mogelijkheid om te zeilen .

Thunder bay is volgens een verslag van een jacht dat er een aantal jaren geleden passeerde erg mooi en we willen nog best een nacht slapen voordat we oversteken. En ,het is 60 mijl naar Seward….. Zoals eerder vermeld hebben we vage plannen om naar Seward te gaan Australische vrienden zijn daar reeds . We " dachten" dan de boot in Seward op de wal te zetten ipv in Victoria.

Dat plan is in feite al oud. De beste tijd voor de Inside Passage in British Columbia en Canada is in Juni Juli .Maar als je uit Japan komt vertrek je pas in Juni en ben je (te) laat in Alaska Ook voor de Gulf van Alaska geldt dat de tijd van oversteken in Juni-Juli en ten laatste begin Augustus is. Tijdens de voorbereidingen in Japan wisten we dit allemaal en hadden toen al Seward of Kodiak als alternatief om te overwinteren in gedachten. Echter we hoopten destijds dat het wel zou gaan. De jachten die we kennen, 6 in totaal , die vorig jaar uit Japan naar hier vertrokken hadden tijdens de oversteek van GvA in de eerste week van Augustus redelijk weer doch in de Inside Passage veel regen en harde wind ,ook omdat ze daar pas September/October waren. 2012 is kennelijk geen goed jaar.
 Wij zijn in Japan al begonnen met vertraging door slecht weer en dat is zo gebleven terwijl we langs de Aleutian Isl voeren.

Thunderbay dus.

 De naam klinkt al niet goed ,maar daar slaat het noodlot toe .... Laat in de middag, zoekend naar een ankerplekje voeren we dicht langs een reef . Sytske stuurde en na een seintje , zette ze de motor in "achter uit " Op dat moment verloren we de schroef . Kennelijk is de moer die de schroef op z'n plaats houdt losgetrild. Zolang je vooruit vaart wordt de schroef op de as gedrukt , maar in "achteruit" van de as af getrokken. Dus , daar lagen we.

Er is wel een reserve schroef aan boord doch –stom genoeg-geen passende moer en ...het water is erg koud !! Ook geen mogelijkheid om het schip op het strand te zetten. We hebben de dinghy op geblazen , de buitenboordmotor er aangehangen .en met deze "sleepboot" naar de kant gevaren waar we dachten het anker te kunnen gebruiken. Doch , op de rotsachtige bodem wilde dat niet houden. Na een aantal malen echter lukte het om iets houvast te krijgen. Zonder schroef kun je de boot niet bewegen .We hebben geprobeerd om te zeilen doch er was in de baai, tussen de hoge bergen ,geen wind en buiten op zee stond een hoge deining. Om kort te gaan .We hebben via de radio een noodoproep gemaakt , die door de USA kustwacht in Kodiak beantwoord werd . De nacht aansluitend was niet zo leuk ....we dreven rond in de baai en werden met de stroom naar buiten getrokken.. het regende veel en constant. Dank zij de dinghy met de buitenboordmotor bleven we binnen en ankerden tenslotte in de nacht, erg dicht langs de steile rotswand in ca 30 meter water ...ook geen echt houvast maar we hebben in ieder geval een paar uur kunnen slapen.

 Na de oproep volgt dan een heel gedoe ....Het "Coast Guard verbindings centrum" vraagt of we in direct gevaar verkeren ,of we eten en drinken genoeg hebben of we medische hulp verlangen etc etc. Onze antwoorden zijn positief . Ja , eten en drinken voor weken , geen gewonden , geen direct gevaar .De kustwacht plaats de noodoproep in de uitzendingen voor "maritieme assistentie" doch dat levert niets op. Uiteindelijk blijkt de US Coast Guard kotter " Long Island" onder weg naar Seward te zijn en belooft ons de volgende dag op te zoeken. Het wachten in de ochtend is spannend.... we hebben elk uur radiocontact met het kustwachtcentrum in Kodiak en gelukkig hoera...!!! in de middag -15:00-vaart inderdaad de "Long Island" de baai in. Er komen 5 mannen aan boord voor de de " Veiligheids check" (is er een epirb aan boord ,zijn er noodsignalen , is er reddings materiaal/vesten, zijn de brandblussers in orde , zijn de bolders sterk genoeg om het schip te slepen.,. etc etc - alles is dik in orde bevonden . De sleep lijn werd vast gemaakt en we zijn in 7 uur naar Seward gebracht . Tijdens het slepen is er ieder half uur radio contact voor " safety check" en "is alles in orde"? We hingen 150 meter achter de kotter aan de sleeplijn.Hoefden niet eens te sturen !!

 Op zich een prachtige tocht langs de besneeuwde bergen op de eilanden en enorme gletschers aan de kust . De kotter is te groot om in Seward naar binnen te varen en we worden door de havenmeesters naar de box gesleept(dit was al via de radio door de kustwacht georganiseerd). We liggen dus nu in de marina in Seward-Harbor Sommige beslissingen worden voor je genomen.............

Tot 29 Oktober zijn we in de marina , daarna gaat het schip op de wal. Dit alles hebben we vandaag georganiseerd Het blijkt nu ook dat we veel geluk gehad hebben .Normaler wijze doet de kustwacht geen sleepacties en moet je een commerciele hulpdienst inschakelen ...en dat is prijzig !!! Gezegd moet worden dat de hele actie op zeer professionele ,adequate en ook, plezierige wijze , is uitgevoerd ! Het was de eerste keer in ons zeilers leven dat we hulp nodig hebben . Hopelijk ook de laatste. 2 november gaan we op reis naar Nederland. Met de bus naar de stad Anchorage, vliegen vandaar naar Seattle en vervolgens met de trein naar Vancouver .
 Aankomst in Nederland 5 november

Aan boord is alles OK...de kachel brandt.