Seward Alaska

Het weer blijft slecht vinden we.Of ..zijn we lui geworden. We varen daarom de 12e augustus naar het noorden met de bedoeling langs de noordzijde van de Gulf over te steken .Volgens het weerburo in Kodiak zou dat een goede optie zijn In de avond/nacht ankeren we in een prachtig beschutte baai in Port Dick ,genaamd Sunday Harbor

De volgende dag regent het pijpestelen…onophoudelijk en gestaag !! Geen van beiden hebben we zin om op te staan en te gaan varen… De volgende dag lijkt het beter en gaan we vroeg op weg. We motoren over een rustige zee langs de prachtige kust met de besneeuwde bergen en enorme gletchters. Via de Nuka Passage en de Mc Arthur Pass nemen we de beschutte “inside “route.Er is geen wind en dus geen mogelijkheid om te zeilen .

Thunder bay is volgens een verslag van een jacht dat er een aantal jaren geleden passeerde erg mooi en we willen nog best een nacht slapen voordat we oversteken. En ,het is 60 mijl naar Seward….. Zoals eerder vermeld hebben we vage plannen om naar Seward te gaan Australische vrienden zijn daar reeds . We " dachten" dan de boot in Seward op de wal te zetten ipv in Victoria.

Dat plan is in feite al oud. De beste tijd voor de Inside Passage in British Columbia en Canada is in Juni Juli .Maar als je uit Japan komt vertrek je pas in Juni en ben je (te) laat in Alaska Ook voor de Gulf van Alaska geldt dat de tijd van oversteken in Juni-Juli en ten laatste begin Augustus is. Tijdens de voorbereidingen in Japan wisten we dit allemaal en hadden toen al Seward of Kodiak als alternatief om te overwinteren in gedachten. Echter we hoopten destijds dat het wel zou gaan. De jachten die we kennen, 6 in totaal , die vorig jaar uit Japan naar hier vertrokken hadden tijdens de oversteek van GvA in de eerste week van Augustus redelijk weer doch in de Inside Passage veel regen en harde wind ,ook omdat ze daar pas September/October waren. 2012 is kennelijk geen goed jaar.
 Wij zijn in Japan al begonnen met vertraging door slecht weer en dat is zo gebleven terwijl we langs de Aleutian Isl voeren.

Thunderbay dus.

 De naam klinkt al niet goed ,maar daar slaat het noodlot toe .... Laat in de middag, zoekend naar een ankerplekje voeren we dicht langs een reef . Sytske stuurde en na een seintje , zette ze de motor in "achter uit " Op dat moment verloren we de schroef . Kennelijk is de moer die de schroef op z'n plaats houdt losgetrild. Zolang je vooruit vaart wordt de schroef op de as gedrukt , maar in "achteruit" van de as af getrokken. Dus , daar lagen we.

Er is wel een reserve schroef aan boord doch –stom genoeg-geen passende moer en ...het water is erg koud !! Ook geen mogelijkheid om het schip op het strand te zetten. We hebben de dinghy op geblazen , de buitenboordmotor er aangehangen .en met deze "sleepboot" naar de kant gevaren waar we dachten het anker te kunnen gebruiken. Doch , op de rotsachtige bodem wilde dat niet houden. Na een aantal malen echter lukte het om iets houvast te krijgen. Zonder schroef kun je de boot niet bewegen .We hebben geprobeerd om te zeilen doch er was in de baai, tussen de hoge bergen ,geen wind en buiten op zee stond een hoge deining. Om kort te gaan .We hebben via de radio een noodoproep gemaakt , die door de USA kustwacht in Kodiak beantwoord werd . De nacht aansluitend was niet zo leuk ....we dreven rond in de baai en werden met de stroom naar buiten getrokken.. het regende veel en constant. Dank zij de dinghy met de buitenboordmotor bleven we binnen en ankerden tenslotte in de nacht, erg dicht langs de steile rotswand in ca 30 meter water ...ook geen echt houvast maar we hebben in ieder geval een paar uur kunnen slapen.

 Na de oproep volgt dan een heel gedoe ....Het "Coast Guard verbindings centrum" vraagt of we in direct gevaar verkeren ,of we eten en drinken genoeg hebben of we medische hulp verlangen etc etc. Onze antwoorden zijn positief . Ja , eten en drinken voor weken , geen gewonden , geen direct gevaar .De kustwacht plaats de noodoproep in de uitzendingen voor "maritieme assistentie" doch dat levert niets op. Uiteindelijk blijkt de US Coast Guard kotter " Long Island" onder weg naar Seward te zijn en belooft ons de volgende dag op te zoeken. Het wachten in de ochtend is spannend.... we hebben elk uur radiocontact met het kustwachtcentrum in Kodiak en gelukkig hoera...!!! in de middag -15:00-vaart inderdaad de "Long Island" de baai in. Er komen 5 mannen aan boord voor de de " Veiligheids check" (is er een epirb aan boord ,zijn er noodsignalen , is er reddings materiaal/vesten, zijn de brandblussers in orde , zijn de bolders sterk genoeg om het schip te slepen.,. etc etc - alles is dik in orde bevonden . De sleep lijn werd vast gemaakt en we zijn in 7 uur naar Seward gebracht . Tijdens het slepen is er ieder half uur radio contact voor " safety check" en "is alles in orde"? We hingen 150 meter achter de kotter aan de sleeplijn.Hoefden niet eens te sturen !!

 Op zich een prachtige tocht langs de besneeuwde bergen op de eilanden en enorme gletschers aan de kust . De kotter is te groot om in Seward naar binnen te varen en we worden door de havenmeesters naar de box gesleept(dit was al via de radio door de kustwacht georganiseerd). We liggen dus nu in de marina in Seward-Harbor Sommige beslissingen worden voor je genomen.............

Tot 29 Oktober zijn we in de marina , daarna gaat het schip op de wal. Dit alles hebben we vandaag georganiseerd Het blijkt nu ook dat we veel geluk gehad hebben .Normaler wijze doet de kustwacht geen sleepacties en moet je een commerciele hulpdienst inschakelen ...en dat is prijzig !!! Gezegd moet worden dat de hele actie op zeer professionele ,adequate en ook, plezierige wijze , is uitgevoerd ! Het was de eerste keer in ons zeilers leven dat we hulp nodig hebben . Hopelijk ook de laatste. 2 november gaan we op reis naar Nederland. Met de bus naar de stad Anchorage, vliegen vandaar naar Seattle en vervolgens met de trein naar Vancouver .
 Aankomst in Nederland 5 november

Aan boord is alles OK...de kachel brandt.

Kodiak en Kitoy Bay

We arriveren in Kodiak de 31e juli. We krijgen een goede plek in St Paul's Harbor . De pontoon is stevig en er is zelfs electriciteit. We abonneren ons voor een week op de Wifi service en kunnen dan de computers gebruiken.
De moeder van Elaine(Nancy Jones) wist al van onze komst en is regelmatig aan boord.
Sytske kan het goed met haar vinden ; ze gaan samen naar de supermarket , doen de was in de wasserette/coin laundry etc etc.
Het is nu ook de tijd voor wat technisch onderhoud....
Bijvullen van de accu's, terminals, schoonmaken , controle van de kabels We kopen olie- en brandstof filters. Ondanks dat de motor een Japanse merk is konden we dit soort dingen in Japan niet vinden. Ook moet de batterij van het noodbaken (Epirb) nodig vervangen worden. In Japan was daarvoor geen mogelijkheid.
De olie in motor en keerkoppeling wordt ververst.

Als de Epirb container geopend is en het apparaat zichtbaar , krijgen we de schrik van ons leven ..de antenne valt er gewoon af;volledig vergaan. Onze grote fout is dat we ,sinds de service beurt in Australie ,er nooit meer naar gekeken hebben.En toch hangt de mogelijkheid van hulp krijgen af de werking van dit satelliet baken !!, althans in geval het schip zou vergaan.
We brengen het ding naar het service punt en daar vindt de man dat het in feite niet verantwoord is om er nog een nieuwe batterij in te plaatsen.
Bovendien moet ook de zgn "quick release" vervangen worden.
De kosten voor dit alles zijn bijna net zo hoog als een nieuw apparaat Daarbij komt dat de nieuwe modellen een ingebouwde GPS hebben wat bij het oude type van ons ontbrak.
Ook vanwege de veiligheid hebben we de oude handheld VHF vervangen(draagbare marifoon)

Om kort te gaan , we kopen dus een nieuwe Epirb en die hangt intussen al aan de achtermast.
Na de schrik een goed gevoel !!En voortaan wordt er dus regelmatig gecontroleerd !!!

De dagen vliegen om en we moeten de Gulf van Alaska nog over, Helaas , er is onvoldoende tijd om nog naar de Prince William Sound te gaan(vinden we). De bemanning van vele jachten hebben dan ook een andere beslissing genomen dan wij. Ze blijven de winter (laten de boot) in Seward en gebruiken het volledig seizoen van het volgend jaar om en de Prince William Sound en de Inside Passage te doen..
Ooit hebben wij dit ook overwogen doch we vonden en vinden dat het achterlaten van de boot in Seward veel nadelen heeft .Er valt veel sneeuw -tot en met april /mei - en het is erg vochtig.
Er is dan ook geen tijd/weer om wat onderhoud te doen zoals lakken en schilderen.
Desalniettemin, vinden we het nu jammer,maar we kunnen niet alles.
In onze planning hebben we nu nog twee maanden voor de Inside Passage , tijd die we anders in Seward op de wal doorgebracht zouden hebben.

Van Kodiak varen we naar Kitoy Bay.Even slaat de twijfel toe..zullen we toch nog maar naar Seward gaan en vandaar langs de kust naar Cross Sound. Als we buiten de eilanden zijn blijkt dat er geen spat wind is.! Naar Seward is 175 mijl -en dat is 35 uur motoren. We hebben er beide geen zin in en gaan dus toch maar naar Kitoy Bay waar ,volgens zeggen beren te zien zijn.

Inderdaad. we zijn nog maar net geankerd en verschijnende de eerste al. Grote bruine beren waarvan een met een jong, zo te zien.Ze struinen langs het strand en plonzen in het water om zalm te vangen.
Het is niet tevergeefs; meestal komen ze uit het water met een dikke zalm in de bek .
Een prachtig gezicht.We liggen zo dicht bij het strand dat we zelfs wat plaatjes kunnen maken.
Ze komen iedere ochtend en in de middag en lopen rondom de baai.
Er wordt veel gewaarschuwd niet aan land te gaan en we kunnen het ons nu wel indenken.
De beren zijn ontzettend groot!!

Intussen verslechtert het weer, in die zin dat er een groot lage druk gebied boven de Gulf is.
De windverwachting is oost en noordoost 20- 35 kn ,teveel voor ons en bovendien recht van voren
Volgens de weerkaarten duurt het nog een tweetal dagen voordat het verbetert,
We hebben een prachtige beschutte plek en wachten nog maar even af hoe het verloopt.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Kodiak Island en haven

Na twee dagen varen passeren we de Semidi Elanden en Tugidag eiland. Onderweg gebeurd er niet zoveel anders dan dat we regelmatig walvissen en dolfijnen zien

We planden om te ankeren in Jap Bay ,doch met de huidige zuiden wind is de entrance erg open en er staat al een flinke swell. We  bedenken  om een baai zuidelijker te nemen omdat die meer beschut lijkt
Deze heet Kaguyak Bay .Maar omdat we geen gegevens hebben twijfelen we nog


Terwijl we dit be discussieren roept een visser op die we net voorbij gevaren zijn.
Hij vraagt waar we naar toe gaan en zegt dat er in geen jaren een zeilboot in deze buurt geweest is.
Hij heeft het mis want vorig jaar ankerden 3 jachten in Jap Bay.
Enfin ,  hij adviseert ons naar Kaguyak Bay te gaan...much safer and better holding...

Natuurlijk volgen we zijn raad op en vinden inderdaad een veilige ,beschutte ankerplaats.
Omdat het de volgende dag shit weer is slapen we uit en luieren wat. In de middag roep dezelfde visser op-hij is dan onderweg naar Kodiak- of we een verse vis willen.
Wel ,sinds we weten hoe vers gebakken vis smaakt slaan we dat niet  af. Hij komt inderdaad met
"Mythos" de 3 mijl rond de kaap varen en brengt de 2,5 kg grote vis die we s'avond nog bakken 

Wij gaan de volgende dag weer op pad en maken nog een stop in Shearwater Bay,
De ankerplek daar is achter de riffen en rotsen  in een kleine lagoon
Ook hier geen beren. 

S

We slapen een lange nacht en leggen vervolgens de laatste traject af naar Kodiak haven waar we in de middag aankomenh

We zijn net afgemeerd als de moeder-Nancy- van Elaine Smiloff er al aankomt.We namen een presentje voor haar mee vanaf Adak .
Sytske en Nancy kunnen het samen goed vinden en Nancy helpt ons bij de boodschappen -te ver om te lopen en de was .Een plezierig contact
In Kodiak is ook" Sunwah"  een Australier die we ook al in Japan ontmoetten.
Er is genoeg stof tot praten en de dagen vliegen om.

Sand Point

Zodra we uit Lava Bight weg zijn moeten we de nacht door. We blijven aan de noordzijde  van Akutan Island .De geplande stop in Lost Harbor gaat niet vanwege het tij en de wind .
We scharrelen dicht langs de kust, passeren in de nacht het licht bij Billings Head.
Het wordt een koude natte mistige nacht. Gelukkig zijn de nachten -nu we zover noordelijk zijn-niet zo lang. Bovendien moeten we wat tijd rekken omdat we op het draaien van de stroom in de Unimak Passage moeten wachten

Bij het ochtendgloren steken we de pas over en komen we aan de  zuidzijde van Unimak Isl, in Unimak Bight. Helaas zijn hier geen geschikte ankerplaatsen . we moeten een flink stuk verder naar het oosten. We weten dat in Ottercove die aan het  oostelijk einde van de Unimak Bight ligt en vluchthaven is  het heet "Dora Harbor"
Tegen donker varen we langs Bird Isl ,tussen de riffen en rotspartijen door de ingang binnen. Het wordt ons gemakkelijk gemaakt omdat vissers , die de dag gerust hebben,  nu uitvaren om de nacht te gaan werken. Als ze allemaal wegzijn blijven we  moederziel alleen achter
Dora Harbor blijkt een prachtige natuurlijke haven.Het is er wat ondiep doch uitstekend beschut.

De  ochtend van de volgende dag gaan verder op.
Het zicht is bijna nul , maar we maken altijd een "track"   (  lijn die de afgelegde weg aangeeft- net zo iets als bij  Klein Duimpje die broodkruimeltjes strooide )  zodat we zonder  problemen buiten komen .
De vissers roepen ons op en wensen goede reis
 Een zeiljacht is hier  een vreemde eend in de bijt !!

 5o mijl verder op ligt King Cove Boat Harbor. Het is helaas  weer motoren geblazen ,  maar de ver gezichten zijn mooi.  Beroemd zijn  Cape  Pankof   en Fox Island. Even overwegen we of we daar zullen ankeren doch het blijft   King'sCove !  We arriveren er  omstreeks  acht uur in de avond
Na ons verzoek  krijgen we een plaats toegewezen, Eigenlijk een meevaller  omdat  tijdens  het weekend de vissers bijna allemaal thuis zijn  .
 Iemand reikt nog even een verse zalm aan .."welkom in King Cove" !

Omdat er verder eigenlijk niet zoveel te beleven is gaan we de volgende dag verder. Via de Deer Passage varen  we naar Captain;s Harbor in Belkofsky Bay. Het is "vlak om de hoek" slechts 15 mijl
Hier zou de plek zijn we "plenty of Bears' zouden zien. Wel geen beer te ontdekken. een visser adviseert ons naar Bear Bay (in Volcano Bay) te gaan doch ook daar hebben we geen geluk.


Later horen we dat de beren naar het strand komen als de zalm gaat springen en dat is dit jaar laat.
Enfin, we zullen in Zuid Oost Alaska nog beren genoeg te zien krijgen

Captain's Harbor

>

Geen beren .....dan maar verder naar Sandpoint.We varen langs Coal Bay en Seal Cape en Cape Alliaksin  passeren  West End en zijn dan in Humboldt Harbor. 
Hier worden we aangepakt door  bemanning van "  Anna"  ,een Zweds jacht.
Aan boord blijkt ook Frazer Carpenter die we in Chili (2003 Oxean Marina) ontmoetten
Haar man is nmiddels overleden en ze vaart nu met Borje ;hij zeilde vorig jaar door de NoordWest Passage. Ze gaan nu overwinteren in Nome ver noord. 7 maanden in het i js  ...Brrrr
Het is een hartelijk weerzien.'sAvond eten we gezamelijk aan boord bij  " Anna" en worden herinneringen van jaren  opgehaald.

Een dag besteden we aan het verwisslen van olie- en brandstof filters . Er is hier een grote winkel voor de visserij en die heeft zowel filters als olie !!!
Hetwas hoog nodig na zoveel motor uren !!!

We blijven twee nachten in Humboldt Harbor en vertrekken dan  voor de  trip van 260 mijl naar de zuidkust van Kodiak Island

Dutch Harbor

We vertrekken  vrijdag de 6 juli nadat we dieselolie getankt hebben. Het weerbericht is goed maar later blijkt dat er niet veel van klopt. We willen naar Dutch Harbor omdat we daar in moeten klaren
Het is omstreeks 400 mijl en we blijven noord van de eilanden
De eerste dag gaat het geweldig doch later slecht.Veel regen ,mist, potdichte mist en de wind recht van voren. Alles wordt nat en drogen  is onmogelijk

In de derde nacht stormt het en gaan we maar en paar uur bijliggen...steken de kachel aan om weer  wat warm te worden en slapen beide een halve nacht. We nemen het voor lief dat we wat tijd verliezen.Onder het "bijliggen" verlijert het schip een aantal mijlen met de wind mee.maar we hebben ruimte genoeg. 


Het blijft slecht al neemt de wind gelukkig af.
Op de weerkaarten is te zien dat er een aantal lage druk gebieden naderbij komen en we besluiten om het resterende deel van de tocht "motorzeilend" af te leggen. Het   duurt nog 24 uur voordat we de haven binnen lopen en de Russische Kerk op de kust zien. Nadat we oproepen  worden we door de havenmeester naar de "Small Boat Harbor" gedirigeerd en vinden een mooie plek aan de pontoon naast een visserboot "Northern Light" waarmee Greg -ontdekken we later  - aan het opknappen is.


Hij blijkt een geweldig plezierige buurman. Maakt ons wegwijs voor wat en waar te kopen, brengt ons met de auto overal naar toe  zelfs  naar de gemeenschapsruimte van het stadje waar we-omdat we ouder zijn dan 55 -gratis mogen douchen.Een luxe ,naar zo'n  koude trip .

Het inklaren gaat vlot en efficient ,ook al omdat we ooit in Australie al een visum aan gevraagd hebben. De  "Sailing Permit" geldt  voor een jaar .

Na onze avonturen in Japan en Korea  voor wat betreft inkopen van onderdelen , voedsel  en kleren
is het hier een verademing.  Alles is in   grote maten  en we kopen schoenen, regenpakken (Zweedse ,made in Portugal......) en grote literspakken met yoghurt !! 
Niu kunnen we ook begrijpen wat er in de verpakking zit .Sytske zegt het is" hier een paradijs" 
Ze gaat ook nog naar de dameskapper !!

Eigenlijk zouden we wel langer willen blijven doch de tijd dringt.
19 juli -gedenkwaardige dag- tanken we diesel en gaan naar zee.
Het wordt snel erg winderig en we zoeken beschuttng in Lava Bight onder de kust.
Doch...de wind draait , we moeten vluchten en zijn dan weer onderweg.
Een 49e huwelijks nacht in Lava Bight aan lagerwal is geen aantrekkelijke optie !!


een paar plaatjes...

Het eerste wat we zien Russchische Kerk

Small Boat Harbor

De Main pontoon

De Bald Eagles houden ons gezelschap

Dit zien we bij het veralten van de haven

Sweepers Cove Adak

We zijn nog maar net afgemeerd of Elaine Smiloff -Havenmeester van Adak- verwelkomt ons met een grote gerookte zalm !! we zijn van harte welkom en dat blijkt ook in de volgende dagen
Vanwege "Independence Day " op 4 juli is er de avond van de 3e een grote party en vuurwerk. We worden uitgenodigd om mee te gaan doch we zijn te moe en blijven aan boord.
De viering van "Independence Day" op de dag zelf doe we wel mee. We worden opgehaald en naar het strand gebracht waar vrijwel de hele bevolking van het stadje aanwezig is.
Er worden spelletjes gedaan ,gegeten en gezwommen (wij niet)
Het zjn simpele ouderwetse spelletjes zoals touw trekken , gooien met waterballonnen .met z'n tweeen lopen met voeten aan elkaar ,zaklopen ,etc etc.

Aan het eind van de middag zijn we uitgenodigd in de enige echte originele kroeg "The Man Cave"
Alle zeilers die Adak aandoen schrijven hier hun naam op de witte wanden .dus ook wij.en we wisselen presentjes uit.

Men's Cove

Elaine Smiloff Harbormaster

s'Avonds doen we mee met de officiele vlag ceremonie op de top van de heuvel waar ook vroeger de vlaggemast al stond.

De kleine gemeenschap zorgt goed voor ons. We hebben een pick up met chauffeur voor de boodschappen en we maken een rondrit over het eiland. De safety manager van de vis processing plant regelt dat onze gasfles gevuld wordt en wat die meer zij.
De tijd vliegt om. Het lijkt wel alsof we al weken hier zijn

Adak is een vroegere legerplaats waar zo'n 6000 man gehuisvest was. De huizen ,hele straten. zijn intact ; er zijn kinder speelplaatsen .parkeer plaatsen voor de garages ,scholen,werkplaatsen, een paar restaurants en een Mc Donalds....... alles in order behalve..... er zijn geen mensen

Er wonen nu slechts een 100 tal mensen die om een of andere reden hier naar toe kwamen en gebleven;gepensioneerd marine- en luchtmacht personeel die het westerse leven ontwent zijn, wat mensen die in de vis fabriek werken en het naar de zin hebben en zo meer vogels van diverse pluimage.
Wie zich nog de verfilming van Nevil Shute's boek "De Beach' herinnert kan zich voorstellen hoe Adak er uit ziet.

Het boek gaar over een gebied dat door een atoom aanval getroffen is. Maanden daarna wordt een onderzee-er gestuurd om te onderzoeken hoe de situatie er voor staat. Vanuit de periscoop ziet de bemanning een volledig lege stad, het strand ,een marina vol met schepen, hier en daar staat een deur en raam open ....doch , geen mens te zien.
Een spookachtige aanblik. Adak herinnerde ons sterk aan deze film
Zie de foto's

Lege huizen

Verlaten straten

Verlaten straten....

We kopen levensmiddelen in de enige "General Store" ...er is in feite van alles doch niet al te veel
Alles moet worden ingevlogen of komt per boot.
Helaas ,we moeten verderop en afscheid nemen van deze bijzondere mensen
Vrijdag de 6e juli vertrekken we ,uitgezwaaid door Elaine en haar vrienden.

Adak Aleutian Islands

22 dagen na ons vertrek uit Kushiro zijn we net ,zaterdag de 30e in de Aleutian Islands aangekomen.
Niet in Dutch Harbor ,zoals de bedoeling was, doch een aantal eilanden westelijker namelijk in Adak
De totale afstand naar Dutch Harbor is ongeveer 300 mijl langer en onder normale omstandigheden zouden we daar dan gearriveerd zijn.
Echter , het weer zat erg tegen ..ipv veel en harde wind uit westelijke richting was het op deze trip een gebrek aan wind. Wel een- gedeeltelijk althans- ontspannen trip dus.
Dagen lang hebben we gevangen gezeten in een paar hogedruk gebieden die bovendien zgn stationair waren en dus niet bewogen.Ook wij maakten dus geen voortgang.
Uiteraard hebben we de motor zo nu en dan gebruikt (meest in de nacht om de radar en AIS aan de gang te kunnen houden) doch we kunnen niet genoeg dieselolie aan boord hebben om de totale afstand te motoren.
In de laatste paar nachten hebben we echter veel slecht weer gehad met stormachtige wind en regen
En groot lagedruk gebied met een kerndruk van 997 Hp ging in twee dagen recht over ons heen.
We zijn nu wat moe en gaan lekker een paar nachtjes slapen en bijkomen
En .. voor de rest is alles OK en hebben we geen mankementen ,
Marida heeft zich weer goed gehouden

We liggen in een diepe fjord met aan het einde een door groene heuvels omsloten baai
Het heet "Hidden Bay" en je kunt het vinden aan de zuidkust van Adak.
Het is een woeste en ruwe natuur ,nog ongerepter dan in Patagonie.
Het is altijd wat mistig of nevelig en dus erg nat.

Geankerd in Hidden Cove

Entrance Kagalaska Strait

Kagalaska strait zons opgang

Zodra we weer fit zijn gaan we door naar Sweepers Cove aan de noordzijde van het eiland waar de haven van Adak is. Morgen eerst per marifoon toestemming vragen omdat we nog niet ingeklaard zijn in de USA. In de haven kunnen we dieselolie en levensmiddelen kopen .
Als het weer even weer wat stabieler is gaan we door naar Dutch Harbor

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Laatse nieuws

We hebben besloten om de winter in Nederland door te brengen .

We vliegen de 4e november  vanuit Vancouver en arriveren de 5e op Schiphol

De terugvlucht  is geboekt op 27 februari 2013..

Juni 2012 Kushiro

Dus ......Tot ziens  !!

Kushiro Hokkaido-Japan

In Hakodate  ontmoeten we een Japans echtpaar - Motoe en Yumiko  Komatsu -dat  een paar  geleden nonstop van Japan naar San Francisco zeilde. Dat is op zich bijzonder doch meer speciaal is dat ook Yumiko -San mee zeilde.  Zeilen en een boot is in Japan een "alleen mannen"  verhaal .

Het gros van de Japanse vrouwen komt niet aan boord en vaart zeker niet mee anders  dan een rondje in de thuishaven. Met deze vrienden beleefden we een paar  plezierige dagen. Hun boot "My Way" ligt in de marina  tegenover ons. We lunchen aan boord  "My Way " en we gaan met hen (in de auto) de berg Hakodate  op , wat  een prachtig uitzicht en  wat een mooie plaatjes oplevert  .Zie vorige log  .

Motoe San helpt ons bij het kopen van speciale hydraulische olie en benzine cans . We probeerden dat eerder zelf maar al onze pogingen strandden ....niemand begreep wat we wilden .

Na een weekje is het feest voorbij en moeten we vertrekken. Het  weerbericht belooft een paar mooie zeildagen,  precies goed  voor de 200 Nm naar Kushiro . Het pakt anders uit. helaas.  We zeilen  de haven uit en na een paar is de wind weg. We wijten dat eerst nog aan de hoge bergen doch als ook na een paar uur wachten de zee nog rimpelloos is starten we de motor.... Het is net als televisie kijken..het zal straks wel beter worden, Maar  de wind is kennelijk op vakantie en de hele trip naar Kushiro varen we over een olie achtige zee met alleen wat swell . Natuurlijk ,dit is beter dan storm of wind /zeegang tegen , maar we stoken weer 140 liter diesel weg . Het gaat wel sneller dan  gedacht en aan het eind van de tweede dag varen we om 23:00 de haven van Kushiro binnen en vinden snel de plek tegen over het MOO gebouw , zoals was aangegeven.

Ook hier hebben we gelukkig een bevriende relatie zodat het vinden van de supermarkt en de Coin  Laundry geen probleem is. Wat een prachtige uitvinding die Coin Laundry in Japan. In elke plaats zijn er een paar.  Mooie,  grote , schone ruimtes met wasmachines groot en klein en dito drogers. Voor zeilers en auto kampeerders een uitkomst !!

Kushiro is de laatste haven die we in Japan aandoen .                                                                       Het was een prachtig ,interessant jaar  !

 

Maandag klaren we uit  .Onderstaand  nog een paar plaatjes. Be bloem bakken zijn net gevuld (niet speciaal voor ons ) en de kade  is heel aardig aangekleed.....

 

 

We zijn onderweg naar de Aleutian Islands . 

Kijk op de link "where are we " om te zien waar we deze weken  varen .

Hakodate-Hokkaido

Vroeg in de ochtend van de 16e mei verlaten we de haven van Kanazawa. We hebben de 15e nog dieselolie kunnen kopen ,dank zij de hulp van enkele officials. 
Het is prachtig zeilweer -een van de weinige dagen tot nu toe- en we gebruiken voor het eerst sinds weken de aries  windvane  .  Omdat het lekker loopt besluiten we om ,  i.p.v. in Wajima  en Sado Shima  stoppen,  maar in een keer door te gaan naar Hakodate op Hokkaido.
In de nacht zeilen we zelfs een paar uur totdat de wind gaat slapen en wij de motor starten.

De tweede dag wordt een slechte...Het regent veel en het waait praktisch niet. In de tweede nacht pikt de wind weer op en zeilen we een paar uur. De derde dag waait het weer flink en zeilen we bijna de hele dag. De aansluitende nacht motoren we weer. De vierde dag draait  de wind tegen en blijven we dus motoren .... helaas .
In de middag passeren we Tsugaru Kankyo en met de oost lopende stroom mee  bereiken we omstreeks 18:00 de haven ingang van Hakodate. Het blijkt dan nog een aardig eind verder om de breakwater te ronden. Later ontdekken we de smalle doorgang voor kleine schepen die naar de haven leidt....Had ons bijna een uur bespaard


We meren af  bij de bekende gerenoveerde Brick Warehouses.....een grote bezienswaardigheid in Hakodate. De kade waaraan we liggen maakt deel uit van de "Historical  Site "  .De pier waar ooit
Commodore Perry de Japanners dwong om buitenlandse  schepen toe te laten is de highlight.
Overigens... dit was niet de enige plaats .Ook in Shimado en Nagasaki word dit feit herdacht omdat ook daar  Comodore Perry onderhandelde . Tot die tijd was Japan een "gesloten" land. 
Op internet is veel van de geschiedenis te vinden . Toch..... ook nu nog kent Japan open en gesloten havens. Wij moesten permissie vragen om in de "gesloten " havens af te mogen meren
Het is niet altijd simpel !!!

Hakodate haven gezien vanaf de berg

We hebben aardigeJapanse  vrienden-ook zeilers-ontmoet

De bekende Brick Warehouses

Schoolgirls  junior high school

Make a picture please

Ook in de avond is het gezellig

De Blue  Moon Ferry , rondtrip door de haven

Als we afgemeerd zijn vaart er een zeilboot langs , "My Way" .
Aan boord zijn Motoe en Yumiko Komatsu . Zij zeilden een aantal jaren geleden nonstop van Japan Naar San Francisco.Een respectabele trip van 47 dagen!!!
Natuurlijk zijn ze benieuwd naar onze plannen .We nodigen ze uit aan boord en het "klikt"

Samen met dit zeilers echtpaar hebben we een paar gezellige dagen. Ze helpen ons de weg te vinden in Hakodate ,we gaan gezamelijk naar de berg "Hakodate" en lunchen aan boord van hun boot.

Uit  de vele verhalen van Japanse zeilers _mannen- weten we dat Japanse vrouwen beslist niet van boten ,laat staan zeilen houden. Yumiko is dus een grote uitzondering !! Ze overwinterden in Hawai en woonden net als wij aan boord. Nu zijn ze plan om toch ook maar eens naar de Inland Sea te gaan
Wij vertellen ze dat het er prachtig is ....


Intussen zijn wij klaar om naar Kushiro te gaan. het wachten is op een gunstige wind
In Kushiro zullen we  maar kort zijn en snel uitklaren.
Op naar Alaska....

Je kunt ons volgen via de link van de positie tracking " where are we"